ظهر روز شهادت حضرت صدیقه طاهره سلام ا... علیها به مسجد محلمان (یکی از خیابانهای منتهی به هفده شهریور) رفتم. بعد از اقامه فریضه ظهر و عصر و عزاداری، به سمت منزل راه افتادم. در بین مسیر، برای خرید داخل مغازه سر کوچه مان شدم. همزمان دو جوان وارد شدند. چند ثانیه ای نگذشته بود که یکی از آنها رو به صاحب مغازه گفت: حروم زاده ها روز شهادتی هم به مردم رحم نمی کنند، زیر پل موتورها رو می گیرند.

 مغازه دار گفت: لابد موتور شما رو هم توقیف کردند؟

- نه، ما قسر در رفتیم.

مکالمه دو طرف با چاشنی فحش ادامه پیدا کرد.

بعد از آروم شدن فضا رو به آن جوان گفتم: داداش گلم این کلمه رو به کسی نگو، حدّ شرعی داره.

- آخه هستند که می گم! بجای اینکه بروند دزد و قاچاقچی رو دستگیر کنند زورشون به جوونای مردم می رسه. اگه یه خلافکارو ببینند میگن به ما ربطی نداره، دستور نداریم و از این جور حرف ها ولی به ما که می رسند میشن عند قانون! یکیشون با اشاره می گفت که بقیه رو رهاشون کن ولی اونها رو (بچه هیأتی ها رو) نگه دار میخوام اذیتشون کنم!

 اینهایی رو که می گی قبول ولی این لفظ رو نگو که حدّ شرعی می افته گردنت. خلاصه مراقب باش به خاطر یکی دیگه اون دنیا مدیون نشی!

- امام صادق علیه السلام می گه دشمنان ما جز حرام زاده نیستند.

اولاً همین مامورها هم محبّ اهل بیتند حالا کینه ای، عقده ای، چیزی از یه جای دیگه دارند سر شما خالی می کنند؛ ثانیاً حالا که از امام صادق (ع) گفتی منم یک روایت برات تعریف می کنم که مو به تنت سیخ شه! این روایت رو حضرت آقا از حضرت صادق (ع) چند وقت قبل در یکی از جلسات درسی شان نقل می کردند:

یکی از اصحاب حضرت می‌گوید: امام دوستی داشت که از ایشان جدا نمی‌شد و همه جا همراهشان بود. یک روز با هم وارد بازار کفاشها شدند و غلام آن شخص که سندی بود، پشت سرشان راه می‌رفت.

حضرت آقا می فرمودند که سند منطقه ای در پاکستان است که همه شان جد در جد بت پرست و مشرک بودند.

آن یار امام یک وقت به پشت سر نگاه کرد، غلام را ندید. بار دوم و بار سوم هم ندید. غلام بازی گوشی می‌کرد و عقب مانده بود. در مرتبه چهارم نگاه کرد، غلام را دید. با خشم گفت: مادر فلان! کجا بودی؟ چرا دور افتادی؟ به محض گفتن این جمله، امام علیه السلام ناراحت شده، دست خود را بالا برد و بر پیشانی زد و فرمود: سبحان ا... به مادرش نسبت زنا می‌دهی! گمان می کردم که تو شخص با تقوایی هستی! ولی میبینم که از تقوا در تو خبری نیست! آن شخص (با ساده گرفتن موضوع) گفت: قربانت شوم! مادر این غلام اهل سند است، مشرک است، مسلمان نیست.

امام فرمود: مگر نمی‌دانی در هر قومی ازدواج هست؟ برو از من دور شو!

آن شخصی که این ماجرا را مشاهده و روایت می کرد گفت که دیگر ندیدم امام با او راه برود تا مرگ بین آنها جدایی انداخت!

- حق با شماست. چشم دیگه این حرف رو نمی گم.

- البته منم قبول دارم در این مورد حق با شما بود...

- نه آقا جون حق با مرتضی علیست و بس.

خلاصه آخر ماجرا خیلی دراماتیک تموم شد و کلی از هم عذرخواهی و تشکر کردیم.

البته چون با چشمان خودم این برخورد نیروی انتظامی را ندیدم لذا قضاوت هم نمی کنم ولی بر فرض اینکه تخلفی هم از سوی موتور سوارها در چنین روزهایی صورت بگیرد مناسب تر است که اقلاً به احترام صاحب این ایام برخوردها با محبت و احترام باشد. نباید فراموش کرد که این جوانان به عشق اهل بیت علیهم السلام به کوچه و خیابان آمده اند و یقیناً مورد نظر آن ذوات مقدسه خواهند بود. پس چطور بعضی جرأت می کنند در مرئی و منظر معصومین با محبینشان برخورد قهری صورت دهند!؟

در ابتدای یکی از جلسات درس خارج فقه مطرح شد

نگرانی آقا از رواج بحث و جدل‌های بی‌فایده در سایتها

رهبر معظم انقلاب قبل از آغاز یکی از جلسات درس خارج فقه در زمستان سال 90، روایتی درباره مراء قرائت کردند که در توضیح آن نکات مهمی درباره سایتها و ابزارهای اطلاع رسانی بیان نمودند.

«مراد همین بحثهای غالباً سیاسی و گاهی باطناً سیاسی و ظاهراً دینی یا اخلاقی است که بین برادران هست. با ابزارهای مختلف ارتباطات، روز به روز افزایش پیدا کرده، این فرد یک مطلبی در سایتی می‌نویسد، شخص دیگر علیه او مطلبی می‌نویسد، این نسبت به او بدگویی می‌کند، آن دیگری هم به این بدگویی می‌کند!»

متن کامل روایت و توضیحات موجز معظم له:

فی الکافی عن امیرالمومنین (ع) : ایاکم و المراء و الخصومه فانهما یمرضان القلوب علی الاخوان و ینبت علیهما النفاق.

مراء به معنای بحث کردن و مجادله کردن و یک و دو کردن با یکدیگر است. علت این که امراء و جدال و بحثهای بی‌خودی و مناقشات گوناگون در کلمات یکدیگر منع شده، این است که منجر به ایجاد کدورت می‌شود، انسان را نسبت به برادران دینی خود بددل می‌کند، موجب روئیدن گیاه شوم نفاق در دلها می‌شود. این که برادران دینی محیط با صفا و برادری و یکرنگی را با مجادلات و مباحثات بی‌خودی، آلوده نکنند، نکته اساسی و مهمی است.

البته آنجایی که واقعاً باطلی وجود دارد، انسان باید بحث کند، حتماً تبیین کند، به انواع و اقسام طرق از جمله جدال احسن، آن باطل را ابطال کند. این محل کلام نیست، مراد همین بحثهای غالباً سیاسی و گاهی باطناً سیاسی و ظاهراً دینی یا اخلاقی است که بین برادران هست. با ابزارهای مختلف ارتباطات، روز به روز افزایش پیدا کرده، این فرد یک مطلبی در سایتی می‌نویسد، شخص دیگر علیه او مطلبی می‌نویسد، این نسبت به او بدگویی می‌کند، آن دیگری هم به این بدگویی می‌کند!

مراء و جدال با قطع نظر از بدگویها، فحش، تهمت، غیبت و افتراء، از گناهان بزرگی است، اگر این چیزها هم نباشد، صرف مراء و جدال و مباحثات بی‌خود و مناقشات بی‌خود، شرعاً مذموم است. اگر بگوییم از بعضی از روایات، حرمت مراء فهمیده می‌شود، قدر مسلم این است که در شرع مقدس یک امر بسیار مذمومی است (یعنی حداقل این است که عمل مکروه و ناپسندی است) به خاطر همین آثار سوئی که در روابط بین برادران باقی می‌گذارد و آن محیط صفا و صمیمیت و اعتماد به یکدیگر را از بین می‌برد. اینها چیزهایی است که باید بخوانیم و بدانیم برای عمل کردن است، صرف دانستنش کافی نیست!