باید از میان شما، گروهى، [مردم را] به نیکى دعوت کنند و به کار شایسته وادارند و از زشتى باز دارند و آنان همان رستگارانند. (سوره‌ی آل عمران، آیه‌ی 104) 

در آیات بسیاری از قرآن مجید به طور مستقیم و غیرمستقیم به مسأله‌ی امر به معروف و نهی از منکر اشاره شده است تا آن جا که شرط این که مسلمانان «خیر أمة» بهترین امت شمرده شوند را موضوع امر به معروف می‌داند. یعنی اگر این مسأله از بین مسلمانان رخت بربندد دیگر از آن‌ها به بهترین امت‌ها یاد نمی‌شود.

 

نکته‌ای که از اهمیّت فراوانی برخوردار است و اغلب اوقات به دست فراموشی سپرده می‌شود این است که تا سخن از امر به معروف و نهی از منکر به میان می‌آید وجه غالب و ساده‌تر آن یعنی امر و نهی زبانی مورد توجه قرار می‌گیرد غافل از این‌که توصیه با زبان پس از عمل به همان اوامر و نواهی توسط آمر یا ناهی است که اثر بخش خواهد بود وگرنه یا نتیجه‌ی معکوس دارد یا در خوش بینانه‌ترین حالت، بسیار کم اثر است. آن چه بسیار حایز اهمیّت و کم‌تر به آن پرداخته می‌شود، مسأله‌ی امر به معروف و نهی از منکر با غیر از زبان است، چیزی که اهل بیت(علیه‌السلام) نیز به آن سفارش نموده‌اند.

 

در همین زمینه رهبر معظم انقلاب در ابتدای یکی از جلسات درس خود ضمن بیان روایتی از امام جعفر صادق(علیه‌السلام) به نکاتی درباره‌ی وظایف عالمان دینی و راه‌های اثربخش بودن دعوت به خیر اشاره نمودند:

 

فی الکافی عن الصّادق (علیه السلام) کُونُوا دُعاةَ النّاس بِالخَیر بِغَیرِ أَلسِنَتِکُم لِیروا مِنکُمُ الإِجتِهاد و الصِّدق و الوَرَع.