راز چفیه آقا

یکی از روحانیون به آیت الله جوادی آملی می‌گوید: چرا شما در نماز جمعه اسلحه به دست می‌گیرید حالا که دیگر زمان صلح است و ایشان در پاسخ می‌گویند...

چفیه که به آن چپیه هم می‌‌گویند تکه پارچه ای است نخی به طول و عرض تقریبی یک متر با رنگ سفید و مشکی که بارزترین مشخصه بسیجیان دفاع مقدس بود. از همه این‌ها که بگذریم اما چفیه به تنهایی رنگ و بوی شجاعت‌ها، غربت‌ها، مظلومیت‌ها، ندبه‌ها و پایمردی‌های دوران دفاع مقدس را می‌دهد و آنها را حفظ کرده است و در یک کلام چفیه یادگار و مخزن الاسرار شهداست.

پس از جنگ رزمنده‌ها که در کلام شهید باکری به سه دسته تقسیم می‌شدند تنها یک گروه لیاقت‌ گردن انداختن چفیه را حفظ کردند. جالب اینکه از بین آن دو دسته دیگر عده‌ای بی تفاوت شدند و عده ای نیز پا را فراتر نهاده و چفیه را نماد خشونت طلبی دانستند غافل از اینکه چفیه از چنان ارزشی برخوردار بوده و هست که هر کسی را لیاقت همراه داشتن آن نیست. اما در عوض جوانانی از نسل پاک انقلاب پا جای پای شهدا گذاشتند و از چفیه، این میراث گران‌بها به خوبی محافظت کردند و معنای اصیل آن را عینیت بخشیدند.

با تدبیر خلف بر حق خمینی کبیر، امام خامنه‌ای بسیج در جایگاه اصلی خویش تثبیت شد و بسیجی نیز مفهومی ورای کارت و کاغذ و مقوا پیدا کرد. رهبر معظم انقلاب در همه جلسات عمومی و خصوصی چفیه برگردن می‌انداختند و با پافشاری ایشان کم‌کم این عادت در بین سایر مسؤلان نیز جا افتاد و با روی کار آمدن رئیس‌جمهور مکتبی بیش از پیش رسمیت یافت و حالا اگر غرب نمادی خشک و بی روح و هویتی مانند کراوات را به دنیا عرضه کرده ما نیز نمادی از مردانگی، رشادت، ایثار و شهادت و عشق به ولایت به دنیا عرضه کرده‌ایم.

و مهمتر از همه آقا چفیه بر گردن انداخت تا بگوید شاید جنگ تمام شده باشد ولی مبارزه همچنان ادامه دارد و برای جنگ نرم نیز داشتن چفیه ضروری است چه اینکه ایشان حتی در کلاس درس خارج فقه نیز با چفیه حاضر می‌شوند. یکی از مادحین قم نقل می‌کند که یکی از روحانیون به آقای جوادی آملی می‌گوید: چرا شما در نماز جمعه اسلحه به دست می‌گیرید حالا که دیگر زمان صلح است و آیت ا... جوادی آملی در پاسخ می‌گویند: مادامی که رهبر انقلاب چفیه بر گردن دارد ما نیز اسلحه به دست می‌گیریم.

حالا چند سالی است که آقا علاوه بر گردن انداختن چفیه در انتهای همه جلسات عمومی و خصوصی در دیدار با مردم، مسؤلان،‌ نخبگان،‌ شعرا و ... چفیه را اهدا می‌کنند و این نشان دهنده این است که ایشان رواج فرهنگ بسیج و روحیه بسیجی را نیز لازم و ضروری می‌دانند و خود نیز در کلام و عمل در این راه پیش قدم شده اند.

نماز آخر وقت و آب بینی بز!

امام صادق (ع) میفرمایند: «فضیلت نماز اول وقت بر آخر وقت مانند فضیلت و برتری آخرت بر دنیاست.» گرفتاریهای دنیوی کمتر به ما اجازه میدهد تا در مسائل معنوی و آیات و احادیث تفکر کنیم و اغلب به همان نکات ظاهری که به گوشمان میخورد اکتفا میکنیم اما اگر کمی تأمل کنیم درهای بسیاری از عالم معنا رویمان گشوده خواهد شد. برای نمونه همین حدیث گرانقدر از رئیس مکتب تشیع را مطمع نظر قرار میدهیم. تا به حال با خود اندیشیده ایم که تفاوت دنیا و آخرت چقدر است؟

 اصلاً آیا دنیا از نظر پیشوایان معصوم ما صاحب ارزش است یا خیر!؟ وقتی مردم برای پذیرش حکومت نزد امیر المؤمنین (ع) آمدند ایشان در ضمن کلامشان فرمودند: «دنیاکم هذه ازهد عندی من عفطه عنز: دنیای شما در نظر من از بینی بز بی ارزشتر است.» (خطبه شقشقیه) حضرت حتی دنیا را آنقدر بی ارزش می انگارد که میفرماید «دنیای شما» حال همین دنیای کم ارزش در امام صادق به نماز آخر وقت تشبیه شده است.

پس حتی تصور اینکه ما در طول عمرمان با تأخیر انداختن در ادای نماز چقدر فضیلت را به سادگی از دست داده و میدهیم هم مشکل است! حضرت علی (ع) میفرمایند: «آنچه را که در روز قیامت به سود تو خواهد بود کوچک مشمار و آنچه را هم که در قیامت به زیان تو خواهد شد کوچک مشمار پس در اخبار و دستوراتی که از سوی پروردگار به تو رسیده مانند کسی باش که آنها (و نتیجه شان) را به چشم میبیند.»

مقام معظم رهبری در یکی از جلسات درسشان از مرحوم شیخ محمدتقی آملی (از شاگردان آیت ا... قاضی) در نجف نقل میکردند که: «در حرم مطهر نماز زیارت میخواندم، عجله هم داشتم. آخر نماز به به السلام علیکم و رحمت ا... و برکاته اکتفا کردم. خواستم بلند شوم، پیرمرد ژنده پوشی که کنارم نشسته بود به پهلویم زد و گفت: آنجا را نگاه کن، دیدم آن بالا بساطی است از باغهای سرسبز! گفت: اگر السلام علیک أیها النبی را میگفتی اینها مال تو بود.» چشم ملکوتی بزرگان این قبیل موارد را میبیند ما نیز هرچند نمیبینیم ولی باور داریم که هست. حضرت هم اینگونه از ما خواسته که مانند کسانی باشیم که آثار اعمال را به چشم میبینند آنوقت دیگر راضی نمیشویم برای امور دنیوی نمازمان را به تأخیر بیندازیم و چنین فضیلتهایی را از دست بدهیم.